Onder de naam I Climbed a Mountain (ICAM) gingen voor het eerst vier mensen met een ernstige lichamelijke beperking een triatlon volbrengen. De Edese Wilma Lieftink is een van hen.
De tweede etappe van de triatlon gaat via Harskamp en Otterlo, over de Ginkelse heide naar Wolfheze. Het is voor het eerst dat een dergelijk evenement plaatsvindt in Nederland. ‘Mensen inspireren om het onmogelijke mogelijk te maken’ is het doel van initiatiefnemer en mental coach Sierd Nutma. ‘Waarom zouden we niet in een rolstoel een berg kunnen beklimmen’, dacht een groep mensen met een beperking twee jaar geleden. Deze uitdaging was een succes en tegelijk de geboorte van ICAM.
Donderdag 8 juni stond Wilma Lieftink uit Ede aan de start van de triatlon. Ze was nog maar 35 jaar toen ze volledig onverwacht werd getroffen door een herseninfarct. Na een intensieve revalidatie hield ze, zoals ze het zelf zegt, ‘zwabberbenen’ over, ze kan wel staan, maar niet lopen zonder hulpmiddel.
Daarbij heeft ze last van stijve en gevoelloze onderarmen, heeft moeite met slikken en met praten. Daags voor de start zit Lieftink ontspannen in haar achtertuin en vertelt dat ze met haar sportieve prestatie een statement wil maken. ,,Ik wil laten zien dat een herseninfarct niet het einde van de wereld hoeft te zijn.”
Ze benadrukt dat alleen door acceptatie van haar beperkingen het voor haar mogelijk is geweest een tweede start te maken met haar leven. ,,Ik kan wel kwaad blijven en bij de pakken neerzitten, maar daar heb ik uiteindelijk alleen mezelf mee. Ik heb helaas niet het beste lot uit de loterij getrokken, maar wil kijken naar wat ik nog wel kan.” In beweging blijven is sowieso goed voor haar gestel, zo legt ze uit. ,,Blijf ik geen grenzen stellen voor mezelf, dan kan ik conditioneel weer achteruit gaan.” Het besluit mee te doen was min of meer een spontane opwelling, waarbij ze over de streep werd getrokken door haar maatje Sebastiaan van Dijk uit Bennekom. De twee waren vroeger collega’s en kwamen elkaar toevallig tegen nadat ook Van Dijk was getroffen door een herseninfarct. Hij hield er een halvering van zijn gezichtsveld aan over. De twee, overigens geen stel, beiden hebben een partner, trekken er inmiddels regelmatig op uit met de duofiets, een elektrisch aangedreven driewielige fiets met twee zitjes naast elkaar.
De trialton was van donderdag 8 tot en met zaterdag 10 juni. De start was in Enkhuizen, waar eerst 25 kilometer werd geroeid naar Lelystad. De groep werd daarbij ondersteund door twee professionele roeiteams. De dag erna: een fietstocht van 100 kilometer, van Ermelo naar Uden. Lieftink ging op de duofiets met haar partner en haar maatje Van Dijk elkaar als bijrijder. Op dag drie liep het team nog 50 kilometer hard van Uden naar Maasbree.
Hiervoor werd de Hippocampe ingezet, een aerodynamische rolstoel die wordt voortgeduwd door hardlopers. Lieftink vond atleten van de Gemertse Atletiek Vereniging bereid haar de hele etappe te duwen. ,,Met deze challenge willen we aantonen dat je zelf positieve energie kunt kweken door samen ergens de schouders onder te zetten”, aldus de organisatie.
Wat zijn we trots op kanjers Bob, Wilma, Wilco en Peter en natuurlijk ook op onze GAC-ers!
De tweede etappe van de triatlon gaat via Harskamp en Otterlo, over de Ginkelse heide naar Wolfheze. Het is voor het eerst dat een dergelijk evenement plaatsvindt in Nederland. ‘Mensen inspireren om het onmogelijke mogelijk te maken’ is het doel van initiatiefnemer en mental coach Sierd Nutma. ‘Waarom zouden we niet in een rolstoel een berg kunnen beklimmen’, dacht een groep mensen met een beperking twee jaar geleden. Deze uitdaging was een succes en tegelijk de geboorte van ICAM.
Donderdag 8 juni stond Wilma Lieftink uit Ede aan de start van de triatlon. Ze was nog maar 35 jaar toen ze volledig onverwacht werd getroffen door een herseninfarct. Na een intensieve revalidatie hield ze, zoals ze het zelf zegt, ‘zwabberbenen’ over, ze kan wel staan, maar niet lopen zonder hulpmiddel.
Daarbij heeft ze last van stijve en gevoelloze onderarmen, heeft moeite met slikken en met praten. Daags voor de start zit Lieftink ontspannen in haar achtertuin en vertelt dat ze met haar sportieve prestatie een statement wil maken. ,,Ik wil laten zien dat een herseninfarct niet het einde van de wereld hoeft te zijn.”
Ze benadrukt dat alleen door acceptatie van haar beperkingen het voor haar mogelijk is geweest een tweede start te maken met haar leven. ,,Ik kan wel kwaad blijven en bij de pakken neerzitten, maar daar heb ik uiteindelijk alleen mezelf mee. Ik heb helaas niet het beste lot uit de loterij getrokken, maar wil kijken naar wat ik nog wel kan.” In beweging blijven is sowieso goed voor haar gestel, zo legt ze uit. ,,Blijf ik geen grenzen stellen voor mezelf, dan kan ik conditioneel weer achteruit gaan.” Het besluit mee te doen was min of meer een spontane opwelling, waarbij ze over de streep werd getrokken door haar maatje Sebastiaan van Dijk uit Bennekom. De twee waren vroeger collega’s en kwamen elkaar toevallig tegen nadat ook Van Dijk was getroffen door een herseninfarct. Hij hield er een halvering van zijn gezichtsveld aan over. De twee, overigens geen stel, beiden hebben een partner, trekken er inmiddels regelmatig op uit met de duofiets, een elektrisch aangedreven driewielige fiets met twee zitjes naast elkaar.
De trialton was van donderdag 8 tot en met zaterdag 10 juni. De start was in Enkhuizen, waar eerst 25 kilometer werd geroeid naar Lelystad. De groep werd daarbij ondersteund door twee professionele roeiteams. De dag erna: een fietstocht van 100 kilometer, van Ermelo naar Uden. Lieftink ging op de duofiets met haar partner en haar maatje Van Dijk elkaar als bijrijder. Op dag drie liep het team nog 50 kilometer hard van Uden naar Maasbree.
Hiervoor werd de Hippocampe ingezet, een aerodynamische rolstoel die wordt voortgeduwd door hardlopers. Lieftink vond atleten van de Gemertse Atletiek Vereniging bereid haar de hele etappe te duwen. ,,Met deze challenge willen we aantonen dat je zelf positieve energie kunt kweken door samen ergens de schouders onder te zetten”, aldus de organisatie.
Wat zijn we trots op kanjers Bob, Wilma, Wilco en Peter en natuurlijk ook op onze GAC-ers!